گلهای رنگارنگ ۵۵۲

      
دکلمه : آذر پژوهش        
 

مسند   گزین     كلبۀ    ویرانه   خودم  

در طالع رمیدۀ  من  بخت  صید  نیست

چون شعله هردم از نفس آتشین خویش

هر شب چو شمع تازه شود داستان من 

چون  دعوی   شناختن    دیگران   كنم   

شمع    تمام   سوخته ام   بزم عشق را 

عشرت فزای گوشۀ غم خانۀ خودم

دام  خودم  شكار  خودم دانۀ خودم

سرگرم  مویه های  غریبانۀ خودم

حیران  ز  ناتمامی   افسانۀ  خودم

كز  خوی  ناشناخته  بیگانۀ  خودم

خود  با  دل  گداخته  پروانۀ  خودم

  
      امیری فیروزکوهی (غزل)
       
       
  حدیث درد من گر كس نگفت افسانه ای كمتر    
    و گر من هم  نباشم   در  جهان  دیوانه ای كمتر  
       
  از آن سیمرغ را در قاف غربت آشیان دادند    
    كه  شد  زین  دامگه  مشغول آب و دانه ای كمتر  
       
  نكو بزمی است عالم لیك ساقی جام غم دارد    
    خوش آن مهمان كه خورد از دست او پیمانه ای كمتر  
       
  كسی عاشق بود كز آتش  سوزان  نپرهیزد    
    به  راه  عشق  نتوان  بودن  از  پروانه ای كمتر  
      مانی شیرازی (غزل)
       
       
 

آن كه سودا زدۀ چشم تو بوده است منم

آن ز ره ماندۀ سرگشته كه ناسازی بخت

آنكه پیش لب شیرین تو ای چشمه نوش

وان كه از هر مژه صد چشمه گشوده است منم

ره  به   سر  منزل  وصلش  ننموده  است منم

آفرین   گفته   و   دشنام    شنیده    است  منم

  
      (رهی معیری)
       
آواز : قوامی    
 

غم  و   سوز   دلم  را  در جهان  پروانه می داند

    
    غمم  را  بلبلی   آواره  شد  از لانه می داند  
       
  نگریم چون ز غیرت غیر می سوزد به حال من    
    ننالم   چون  ز غم  یارم مرا دیوانه می داند  
       
  به جان او كه دردش را خود از جان دوست تر می دارم    
    ولی می میرم از این غم كه داند یا نمی داند  
       
  به امیدی  نشستم   شكوۀ  خود  را  به  دل گفتم    
    همی خندد به من این هم مرا دیوانه می داند  
      ابوالقاسم لاهوتی (غزل)
دکلمه : آذر پژوهش    
 

آن كه خواب خوشم از دیده ربوده است تویی

    
    وان كه یك بوسه از آن لب نربوده است منم  
       
  ای كه از چشم"رهی"پای كشیدی چون اشك

    آن كه  چون  آه  به  دنبال تو بوده است منم  
      (رهی معیری)
       
ترانه : سیما بینا    
  ای  عشق   گرفتی   باز  آرام  و  توان  ما را
 
    بردی   به   سرای   دل  از  راه  نهان   ما   را  
       
  بگذشت شبی ما را نامت به زبان ای عشق    
    زآن شب همه دم سوزد چون شمع زبان ما   را  
       
  مهمان توایم ای عشق ما را به از این می دار    
    آخر  نه   تو    آوردی  عشقا  به  جهان ما   را  
       
  ما از وطن عشقیم حرف و سخن عشقیم

    عشق است كه آورده است از دل به زبان ما  را  
       
  چون نام و نشان گم شد مایی ز میان گم شد    
    از  عشق  مگر  جویند  هم  نام  و نشان ما  را  
      میرزا حبیب خراسانی (غزل)
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       


Back to programme page