گلهای رنگارنگ ۵۱۳

دکلمه : رضا معینی

 در  خرابات   مغان   نور   خدا  می بینم

هر دم از روی تو  نقشی  زندم راه خیال

سوز  دل اشک روان آه  سحر نالۀ شب

کس ندیده است ز مشک ختن و نافه چین

این عجب بین که چه نوری ز کجا می بینم

به که گویم که در این پرده چه ها  می بینم

این  همه  از   نظر  لطف    شما   می بینم

آن چه  من هر سحر  از  باد  صبا  می بینم

نیم ز لطف  تو  نومید اگر خطایی رفت

به روز مرگ شنییدم که پیر کنعان گفت

گنه  ز  بنده  و   بخشایش   از  خداوند است

که دوست دشمن جان است اگرچه فرزند است 

به   كدام   دل   توانم  كه  رخ  تو باز بینم

لب تلخ  جام خوش تر ز دهان نوش خندی

من و كوی می فروشان كه ز التفات ساقی

به  كدام  در  نهم  سر  كه بر آستان این در

دل  پاك باز  ما  را به  پریوشی چه حاجت

كه به دست غیر دستت به هزار ناز بینم 

كه به كام دیگرانش  پی بوسه  باز  بینم

لب بوسه خواه خود را ز تو بی نیاز بینم

به  صفای  دل  جهانی همه  در نیاز بینم

كه  به  كام  دیگرانش  دل  كار  ساز بینم

گر نامه بی نام خوشت بوسد زبان خامه را          

شبی خندان بود و رویایی، جهان مست از جام زیبایی

تو در آن شب چون پری بودی بهشتی از دلبری بودی

تو ای نوبر باغ هستی به بوسی چو مستم كردی كجا رفتی

تو ای گلشن عشق و مستی چو دل را به دام آوردی كجا رفتی

ای ز جان خوش تر آرزو پرور كجایی

جان به جان  منی تو همه  جهان منی

گل عشقم  در این عالم تویی تو

یك نوید گلی تو بهار جان و دلی

همه عشقم در این عالم تویی تو

کجا رفت آن چاره سازی ها دل نوازی ها

کجا بودیم کج نوایی ها بی وفایی ها

خاطر افروزد خانمان سوزد آتش تو

جان به جان منی تو همه جهان منی

گل عشقم در این عالم تویی تو

یك نوید گلی تو بهار جان و دلی

همه عشقم در این عالم تویی تو

˜ی رنجد خاطرم از چون تو زیبایی 

بخندم بر نامرادی ها  ، شوم مست از جام شادی ها

گر تو خندان لب از در درآیی

جان به جان منی تو همه جهان منی

گل عشقم در این عالم تویی تو

یك نوید گلی تو بهار جان و دلی

همه عشقم در این عالم تویی تو

تو اگر صاحب نوشی و اگر ضارب نیش

به چه عضو تو زنم  بوسه نداند چه کند

همه  در  خورد  وصال توو من از همه کم

به   رهی  می روم  اما  به  هزاران  امید 

آخر این قوم چه خواهند ز جان های فگار

دگران راست که من بی خبرم با تو ز خویش

به  سر  سفرۀ  سلطان  چو  نشیند   درویش

همه  حیران  جمال  تو  و من از همه بیش

قدمی   می نهم   اما  به  هزاران   تشویش

آخر این جمع چه جویند ز جان های پریش

در  فغانم  از  دل  دیر آشنای   خویشتن

جز غم و دردی كه دارد دوستی ها با دلم

من كیم  دیوانه ای  كز جان خریدار غمم

آن حبابم  كز حیات خویش دل  بركنده ام

خو گرفتم  همچو نی با ناله های خویشتن

یار دلسوزی  ندیدم   در  سرای  خویشتن

مرگ  را  راحت شمارد  از برای خویشتن

زان  كه خود بر آب می بینم بنای خویشتن