گلهای رنگارنگ ۵۰۴

یارب كه مرا صحبت جان بی تو مباد 

انجام  زمانه  یك  زمان   بی  تو مباد

وز هستی من نام و نشان بی تو مباد

كوتاه  كنم  سخن  جهان  بی تو مباد

گنجی  و  تو  را  بی  طلبیدن   نتوان  یافت

از شربت خاصی كه شفای همه جان هاست بی

با  گرم  روی  واقف  این  راه  چنین  گفت

گر  بر  فلكم  دست  رسد  بر تو محال است

راحت  ز تو بی رنج  كشیدن نتوان یافت

چاشنی  درد  چشیدن   نتوان  یافت

آهسته كه این ره به  دویدن  نتوان یافت

كان پایه به صد عرش رسیدن نتوان یافت

یارب كه مرا صحبت جان بی تو مباد

انجام   زمانه  یك  زمان  بی تو مباد

وز هستی من نام و نشان بی  تو مباد

كوتاه   كنم   سخن  جهان بی تو مباد

من بی دل ساقی به نگاهی مستم

تو به جامی دیگر چه بری از دستم

دو چشم فتنه انگیزت تا دیدم ای گل

قسم به نرگس مست ات كه از این می مستم

اثری با گردش چشمت نبود در ساغر می 

دگران مست از می گلگون دل من از گردش وی 

می و گل گر دل انگیزد تو در آن لب گل و می داری

به لطافت چو بهشتی به طراوت چو بهاری از گیسویت بنفشه زاری

ای گلستان سر كوی ات گل بستان چون روی ات كی باشد كی

تویی آن گل در گیتی كه نداری آفت دی

گل من بیا به ساحت باغ و چمن

كه گل به سبزه پنهان گردد ز شرم تو پریشان گردد

چو روی نازنین ات بیند ز ناز خود پشیمان گردد

  شبی ای مه دمی ای گل گذری كن بر سر ما

كه جدا زان لب میگون شده پرخون ساغر ما

چو دل از حسرت خون شد

نكند می چاره وی