گلهای رنگارنگ ۴۷۹

می رنگ ز لعل آتشینت گیرد

از صحن چمن چو عزم كاشانه كنی

خورشید طراوت از جبین ات گیرد

گل دامن و بلبل آستین ات گیرد

ای نكرده وفا رفته راه خطا

در زمانه مرا كرده ای تو رها

ای نكرده وفا رفته راه خطا

مبتلای تو ام ای ندیده بلا

رفتی و موی خود تار گیسوی خود

از غمت خون شده قلب ناشاد من

مبتلای تو ام ای ندیده بلا

ای نكرده وفا رفته راه خطا

گفتم اگر خواهی بمیرم روزی مرا تنها رها كن

از شكسته دلان بی بهانه چرا می شوی تو جدا

از شكسته دلان بی بهانه چرا می شوی تو جدا

از شكسته دلان بی بهانه چرا می شوی تو جدا

آرزوی منی می روی به كجا

جلوه روی خود از دو چشمم نهفتی

شب ز فریاد من چشم گردون نخفتی

آرزوی منی می روی به كجا

بی بهانه چرا می شوی تو جدا

كی گفته ام درواپسین دم جانم تو با غم ها رها كن

رفتی و موی خود تار گیسوی خود

از غمت خون شده قلب ناشاد من

مبتلای توام ای ندیده بلا 

آرزوی منی می روی به كجا

جلوۀ روی خود از دو چشمم نهفتی

شب ز فریاد من چشم گردون نخفتی

شب ز فریاد من چشم گردون نخفتی

بی بهانه چرا می شوی تو جدا

ترسم كه دل از شوق دلآرام بمیرد

قاصد مرسان مژده به دل زود مبادا

كامی نكند حاصل و ناكام بمیرد

كم حوصله از لذت پیغام بمیرد

خواهم بتی چون یار من دل گیرد از دلدار من 

غارت كند در یك نظر صبرش ز دل هوشش ز سر 

كو عاشق زاری چو او تا عاشق زارش كند 

شاید كه درد عاشقی با عاشقان یارش کند

تا آنچه او در كار من كرده است در كارش كند

سازد ز خویشش بی خبر از من خبردارش كند

شاید كه درد عاشقی با عاشقان یارش كند

گر تو گردی شمع محفل ز آسمان پروانه ریزد

ترك جان می گویم و می خواهم از لعل تو بوسی  

بخت آنم كو كه با من خوش بخندد خوش بگوید

ور گل گلشن تو باشی از زمین بلبل بروید

هر كه دست از جان بشوید هرچه می خواهد بگوید

در زمانه مرا كرده ای تو رها

ای نكرده وفا رفته راه خطا

مبتلای تو ام ای ندیده بلا

رفتی و موی خود تار گیسوی خود

از غمت خون شده قلب ناشاد من

مبتلای تو ام ای ندیده بلا

ای نكرده وفا رفته راه خطا

گفتم اگر خواهی بمیرم روزی مرا تنها رها كن  

از شكسته دلان بی بهانه چرا می شوی تو جدا

از شكسته دلان بی بهانه چرا می شوی تو جدا

از شكسته دلان بی بهانه چرا می شوی تو جدا

آرزوی منی می روی به كجا

جلوه روی خود از دو چشمم نهفتی

شب ز فریاد من چشم گردون نخفتی

آرزوی منی می روی به كجا

بی بهانه چرا می شوی تو جدا

كی گفته ام در واپسین دم جانم تو با غم ها رها كن

رفتی و موی خود تار گیسوی خود

از غمت خون شده قلب ناشاد من

مبتلای توام ای ندیده بلا

آرزوی منی می روی به كجا

جلوۀ روی خود از دو چشمم نهفتی

شب ز فریاد من چشم گردون نخفتی

شب ز فریاد من چشم گردون نخفتی

بی بهانه چرا می شوی تو جدا