گلهای رنگارنگ ۴۶۵

نه وصل روی خوبش می دهد دست

رفیقان دست بر دارید از من

ز اول سرنوشت من چنین بود

نه رخت از خاك كوی اش می توان بست

نمی دارم من از دامان او دست

نشاید از قضای آسمان رست

خوش آن كه چاك گریبان به ناز باز كنی

تو پاك دامن و من رند پیرهن چاكم

نظر بر آن تن نازك كنی و ناز كنی

عجب نباشد اگر از من احتراز كنی

به من آن روز بخشید ند عمر جاودانی را

شبی ای مایۀ امید شمع محفل من شو

دگر سر زیر پر كردم ولی روزی در این گلشن

از آن رو شمع از سوز دل پروانه آگه شد

كه نوشیدم ز جام عشق آب زندگانی را

كه تا پروانه از من یاد گیرد جان فشانی را

به مرغان یاد می دادم طریق نغمه خوانی را

كه گوش عشق می داند زبان بی زبانی را

بر ما دلت نسوخت ندانم چرا نسوخت

بسیار خواستم كه نهم سر به پای تو

ما را دلت نخواست ندانم چرا نخواست

من خواستم ولی چه كنم چون خدا نخواست

آمدی وقت سحر جانا تو خود ناگه بسویم

خم شدی و جام گشتی بادۀ گل فام گشتی

رازها در ناله پنهان چون سبو گریان و خندان

گر گشاید لب بجوشم ور فرو بندد خموشم

یا خیالت بی خبر آمد خبر جویان ز كوی ام

ریختی ناگه به یك دم خویشتن را در گلویم

یا بگریم یا بخندم یا بگویم یا بمویم

یا برآرم یا بپوشم هرچه فرماید چو اویم