گلهای رنگارنگ ۴۶۳

نه گل شناسم و نه باغ و بوستان بی تو

كجاست فرصت آن كز فراق شكوه كنم 

كه دیده در نگشاید بر این و آن بی تو

به غیر نام تو نگذشته بر زبان بی تو

غافلی ز كارم چرا چرا چرا خدایا

نه انتظار و آرزو نه عشق و آشنایی

نگاه حسرتم زبان به گفتگو گشوده

غافلی ز كارم چرا چرا چرا خدایا

جز تو كس ندارم رها مكن مرا خدایا

وجود من گرفته خو به محنت جدایی

چه جز بلا از این جهان نصیب من چه بوده

جز تو كس ندارم رها مكن مرا خدایا

نشستم و گذشته را بهانه كردم

فراموشم مكن دگر كه همچو می در جوشم

سرشك غم ز دیدگان روانه كردم

مكن نظر به ظاهر خاموشم                         

شدم رها غمم ندارد پایان

وجود من گرفته خو به محنت جدایی

چه جز بلا از این جهان نصیب من چه بوده

نه انتظار و آرزو نه عشق و آشنایی

نگاهم حسرتم زبان به گفتگو گشوده

غافلی ز كارم چرا چرا چرا خدایا                 

به جام و ساغر ما قطره ای نمی افتد

گمان برند كه من نیز با تو هم سفرم

اگر نشاط ببارد ز آسمان بی تو

چنین كه می روم از خویش هر زمان بی تو

هزار جهد بكردم كه یار من باشی

چراغ دیدۀ شب زنده دار من گردی

در آن چمن كه بتان دست عاشقان گیرند

مراد بخش دل بی قرار من باشی

انیس خاطر امیدوار من باشی

گرت ز دست برآید نگار من باشی

گر از زلف پریشان ات صبا بر هم زند مویی

به بوی زلف تو هر دم حیات تازه می یابم

چنان بنشست نقش دوست در آینۀ چشمم

رقیبان دست گیریدم كه باز از نو در افتادم

برآید زآن پریشانی هزار افغان ز هر سویی

وگر نه بی تو از عیشم نه رنگی ماند و نه بویی

كه چشمم عكس روی دوست می بیند ز هر سویی

به دست بی وفایی سست پیمانی جفا جویی

با عشق دل گشایت حرمان چه كار دارد

با محنت فراغت راحت چه رخ نماید

دل را خوش است با جان گر زآن توست یارا

با وصف جان فزایت هجران چه كار دارد

با درد اشتیاقت درمان چه كار دارد

بی روی تو دل من با جان چه كار دارد

با عشق دل گشایت حرمان چه كار دارد

با محنت فراغت راحت چه رخ نماید

دل را خوش است با جان گر زآن توست یارا

با وصف جان فزایت هجران چه كار دارد

با درد اشتیاقت درمان چه كار دارد

بی روی تو دل من با جان چه كار دارد

غافلی ز كارم چرا چرا چرا خدایا

نه انتظار و آرزو نه عشق و آشنایی

نگاه حسرتم زبان به گفتگو گشوده

غافلی ز كارم چرا چرا چرا خدایا

جز تو كس ندارم رها مكن مرا خدایا

وجود من گرفته خو به محنت جدایی

چه جز بلا از این جهان نصیب من چه بوده

جز تو كس ندارم رها مكن مرا خدایا

نشستم و گذشته را بهانه كردم   

فراموشم مكن دگر كه همچو می در جوشم

سرشك غم ز دیدگان روانه كردم

مكن نظر به ظاهر خاموشم

شدم رها غمم ندارد پایان

وجود من گرفته خو به محنت جدایی

چه جز بلا از این جهان نصیب من چه بوده

نه انتظار و آرزو نه عشق و آشنایی

نگاهم حسرتم زبان به گفتگو گشوده

غافلی ز كارم چرا چرا چرا خدایا