یک شاخه گل ۱۱۵

از تو ای عشق در این دل چه شرر ها دارم   

با تو ای راهزن دل چه سفر ها دارم  

تو مرا واله و آشفته و رسوا كردی

من ندیدم سخنی خوشتر از افسانهٔ تو 

نقد جان گر چه بود قیمت پیمانهٔ تو

كاش دائم دل ما از تو بلرزد ای عشق   

یادگار از تو چه شب ها چه سحر ها دارم

گر چه از خود خبرم نیست خبر ها دارم

تو مرا غافل از اندیشهٔ فردا كردی

عاقلان بیهوده خندند به دیوانهٔ تو

آه از آن دل كه نشد مست زمیخانهٔ تو

آن دلی كز تو نلرزد به چه ارزد ای عشق

گر چه مستیم و خرابیم چو شب های دگر

تو سیه چشم چو آیی به تماشای چمن 

می فروشان همه دانند عمادا كه بود   

باز كن ساقی مجلس سر مینای دگر

نگذاری به كسی چشمِ تماشای دگر

عاشقان را حرم و دیر و كلیسای دگر

مرغكان چمنی راست بهاری و خزانی   

ترسم اندر برِ اغیار برم نام عزیزت

من كه در دام اسیرم چه بهارم چه خزانم

چه كنم بی تو چه سازم شده ای ورد زبانم

چون نام شب آید جانم به لب آید 

شب شد و باز از ما جرای شب 

آنكه شب آفریده  

شب آید و با او سوزنده تب آید

شكوه ها دارم با خدای شب

سوز و تب آفریده

تو ای تیر شب كه سر تا ز پا گناهی   

فروغی نتابد از روزن سپیده  

شب شد و باز از ماجرای شب

زجان من نكرده گنه چه خواهی

تو ای یوسف سحر گه مگر به چاهی

شكوه ها دارم با خدای شب

سوز و تب آفریده