گلهای رنگارنگ ۴۵۷

جانا دگر آشفتگی از موی كه داری      

جز بر رخ خوبت نگهم سوی كسی نیست 

آویخته دل در خم گیسوی كه داری

ای سنگ دل آخر تو نظر سوی كه داری

چنگ افسون گر مانده خموش ساقی مستان رفته زهوش       

غنچۀ خونین و خسته لب از خنده بسته به ماتم نشسته         

باده پرستان مدهوش محفل رندان خاموش

لاله افتاده از پا به دامان صحرا چو جام شكسته

تیره شد از غم عالم دل ،عالمی دارم با غم دل

خداوندا من تنها در این دنیا چه جویم غمش را با كه گویم

جهان غیر از دمی نیست غم بیش و كمی نیست    

ز آه دل نوایی هست برون ریزد دلم از این هستی   

نصیب ما ز دنیا به جز درد و غمی نیست

وزین بزم هستی گریزد چه فریادم به یاد او ز جان خیزد

افسرده دلم را هوس سیر چمن نیست                      

از بس كه به ناكام رود بر سر كوی اش                   

یك زلف به آشفتگی خاطر من نیست

جز نقش قدم چشم كسی در پی من نیست

من كه در صورت خوبان همه او می بینم                 

هر كجا در نگرد دیده بدو می نگرد           

می باقی است كه بی جام و سبو می نوشم                 

بوی گلزار وی از باد صبا می شنوم                       

"مغربی" آنچه تواش می طلبی در خلوت                 

تو نكو بین كه من آن روی نكو می بینم

هر چه می بینم از او جمله از او می بینم

عكس ساقی است كه در جام و سبو می بینم

سرو بستان تو را بر لب جو می بینم

من عیان بر سر هر كوچه و كوی می بینم

گر دیده گشایم به جمال تو خوش است         

هیچ از تو به جز فراق تو ناخوش نیست                   

ور چشم ببندم به خیال تو خوش است

آن نیز به امید وصال تو خوش است

چنگ افسون گر مانده خموش ساقی مستان رفته زهوش       

غنچۀ خونین و خسته لب از خنده بسته به ماتم نشسته 

باده پرستان مدهوش محفل رندان خاموش

لاله افتاده از پا به دامان صحرا چو جام شكسته

تیره شد از غم عالم دل ،عالمی دارم با غم دل

خداوندا من تنها در این دنیا چه جویم غمش را با كه گویم

جهان غیر از دمی نیست غم بیش و كمی نیست

ز آه دل نوایی هست برون ریزد دلم از این هستی           

نصیب ما ز دنیا به جز درد و غمی نیست

وزین بزم هستی گریزد چه فریادم به یاد او ز جان خیزد