گلهای رنگارنگ ۴۴۰

فیروزه امیرمعز (گوینده)

صنما   بیا    كه   به   عهد   بسته   وفا   كنم  

سر و جان و تن دل و عقل و دین همه در ره تو فدا كنم

چو رضای توست رضای من چو تویی امید بقای من  

 تو  اگر  خوشی  به  فنای  من  به  خدا  كه  ترك بقا كنم

به  جمال  تو به  كمال  تو  به  سیاه دانۀ  خال  تو        

كه  ز  لوح  سینۀ  خیال  تو  نشود  دمی  كه جدا كنم

صنما  مرو  ز مقابلم  كه  به  روی  ماه  تو  مایلم             

 چه  كنم   اسیر   غم    دلم    نتوانمت   كه   رها كنم

ز خدا بود همه مشكلم كه  سرشت  مهر تو با  گلم   

بفكنده  شوق  تو  بر  دلم گله  پس من از تو چرا كنم

مظاهر صفا (غزل)

قوامی (ترانه)

می خواه و گل افشان كن از دهر چه می جویی

این گفت  سحر گه  گل  بلبل  تو  چه  می گویی

مسند  به  گلستان  بر  تا  شاهد  و  ساقی  را

لب  گیری  و رخ  بوسی  می نوشی و گل بویی

تا غنچۀ  خندانت  دولت  به  كه  خواهد  داد

ای  شاخۀ   گل  رعنا  از  بهر   كه   می رویی

چون  شمع  نكو رویی  در رهگذر  باد است

طرف  هنری   بر  بند   از   شمع   نكو  رویی

حافظ (غزل)

فیروزه امیرمعز (گوینده)

دردا  كه  ز یك  همدم  آثار    نمی بینم

 دل   باز   نمی یابم   دلدار    نمی بینم

چندان كه درین وادی كردم طلب یك گل

در عرصۀ آن وادی جز خار نمی بینم

عطار (غزل)

قوامی (اواز)

صنما   بیا    كه   به   عهد   بسته   وفا   كنم

سر و جان و تن دل و عقل و دین همه در ره تو فدا كنم

چو رضای توست رضای من چو تویی امید بقای من

 تو  اگر  خوشی  به  فنای  من  به  خدا  كه  ترك بقا كنم

به  جمال  تو به  كمال  تو  به  سیاه دانۀ  خال  تو

كه  ز  لوح  سینۀ  خیال  تو  نشود  دمی  كه جدا كنم

صنما  مرو  ز مقابلم  كه  به  روی  ماه  تو  مایلم

 چه  كنم   اسیر   غم    دلم    نتوانمت   كه   رها كنم

ز خدا بود همه مشكلم كه  سرشت  مهر تو با  گلم

بفكنده  شوق  تو  بر  دلم گله  پس من از تو چرا كنم

مظاهر صفا (غزل)

فیروزه امیرمعز (گوینده)

بیار  آن  جام  می  تا  جان فشانم

نثاری   بر  سر   جانان   فشانم

چو دریا در خروش آیم پس آنگه

ز چشم خون فشان باران فشانم

عطار (غزل)