گلهای رنگارنگ ۳۹۸

چو گشت از روی تو دل شاد نوروز

ز شرمت خرمن گل را به صحرا

در گنج طرب بگشاد نوروز

دهد هر صبحدم بر باد نوروز

خوشا وقت سحر آواز بلبل

گلستان محفل عیش است كان جا

نوای چنگ و بانگ عاشقان است

خوشا بر شاخ گل پرواز بلبل

همه برگ گل است و ساز بلبل

بهر شام و سحر دم ساز بلبل

از بهر تو افتادم ای دوست به میخانه

تو مست می ای جانا من مست دیدارت

من زاهد بی چاره گشتم ز خود آواره

من دانه افلاكم یك چند در این خاكم

 جان گوش كشان آمد دل سوی خوشان آمد

از بهر تو افتادم ای دوست به میخانه

سرمست می عشقم كم ده دو سه پیمانه

ماندیم خراب این جا ما را كه برد خانه

در شهر شدم شهره زین پس من و ویرانه

چون عدل بهار آید سرسبز شود دانه

زیرا كه بهار آمد رفت آن دی دیوانه

سرمست می عشقم كم ده دو سه پیمانه

باز بنفشه به ناز تاب ز گیسو گشود

شد زمین و زمان مست جهان وجود

باد صبا پاره كرد برگ گنه پوش گل

ابر فشاند گهر مرغ سراید سرود

بلبل نواخوان و مست خفته در آغوش گل

روز مستی شد و شادمانی گویم از این سخن تا بدانی

همچو زیبایی گلعذاران بگذرد روزگار جوانی

خیز كه تا مست مست سر به صحرا زنیم

چون گوهر از صفا دل به دریا زنیم

دست به ساغر بریم لب به مینا زنیم

خیز و چو پروانه ها نرم و سبك پرگشا

خیز و ز گیسوی خود تاب وگره برگشا

روز مستی شد و شادمانی گویم از این سخن تا بدانی

رقصد گل به شاخه ها به نوای باد صبا

جام لاله ها شد پر از بادۀ جوانی

یك جهان صفا دارد دنیا همچون رویا

گل به چهره دارد همه رنگ زندگانی