گلهای رنگارنگ ۳۵۱

چه خوش است بوی عشق از نفس نیازمندان               

نفسی بیا و بنشین سخنی بگو و بشنو             

دل از انتظار خونین دهن از امید خندان

كه قیامت است چندین سخن از دهان خندان

در موسم گل كه گلستان بندد در كاخ و شبستان

بیا كنار گلزاری بیا تا بنشینیم    

گلشن طبیعت را شكافیم ببینیم    

چو بوی محبت ز مویت ببوید     

گیرد ره گردش مستان با من تو بیا سوی بستان

زیر شاخ پر برگی مكانی بگزینیم

غنچه های خندان را ز گلبن بچینیم

به اشک مسرت رخ خود بشوید

هر بت رعنا كه جفا كیش تر                  

لاله رخان گر همه داغ دلند                    

مهر و جفا كاریشان دلفروز                   

میل دل ما سوی او بیشتر

روشنی چشم و چراغ دلند

دیدن و نادیدن شان سینه سوز

شد فاش در آفاقم آوازه به شیدایی   

خیز ای دل دیوانه كز بهر تو می گردم  

وقت است كه خون گریم بیم است كه خون گریم 

گفتی كه شوم سرمست گیرم به دو بوست دست

معروف جهان گشتم از دولت رسوایی

ویرانه به ویرانه طفلان تماشایی

دل از ستم تن ها من از غم تنهایی

از بهر چه خواهی بست عهدی كه نمی پایی

لاله رخان گر همه داغ دلند                                

مهر و جفا كاریشان دلفروز                               

خرمی ما غم عشق است و بس                            

روشنی چشم و چراغ دلند

دیدن و نادیدنشان سینه سوز

شادی ما ماتم عشق است و بس

در موسم گل كه گلستان بندد در كاخ و شبستان

بیا كنار گلزاری بیا تا بنشینیم    

گلشن طبیعت را شكافیم ببینیم    

چو بوی محبت ز مویت ببوید 

گیرد ره گردش مستان با من تو بیا سوی بستان

زیر شاخ پر برگی مكانی بگزینیم

غنچه های خندان را ز گلبن بچینیم

به اشک مسرت رخ خود بشوید