گلهای رنگارنگ ۳۴۸

      
آواز: قوامی         
 

یک شب آتش در نیستانی فتاد  

شعله تا گرم کار خویش شد 

سوخت چون عشقی کھ بر جانی فتاد

هر نی ای شمع مزار خویش شد

 
      مجذوب تبریزی (غزل)
       
دکلمه: آذر پژوهش    
  منزل ار یار قرین است چه دوزخ چه بهشت            سجده گه گر به نیاز است چه مسجد چه كنشت  
      خواجوی کرمانی (غزل)
       
       
 ترانه: پروین      
 

خدایا سینۀ عشق آفرین را از من دیوانه مستان          

چو من نازك دلی در عاشقی دیگر مبادا   

خدایا از دل آشفته ام این حالت مستانه مستان

گل نشكفته ای چون قلب من پرپر مبادا

 
       
  مكن منعم مده پندم    كه آزاد از همه بندم   رها از چون و از چندم  
       
       
 

مرا جز سایۀ عشق و وفا بر سر مبادا 

خوشا عشق و خوشا در عالم دل پا نهادن  

تهی از بادۀ شوقم دمی ساغر مبادا

دو دست رد به روی سینۀ دنیا نهادن

 
       
  مكن منعم مده پندم      كه آزاد از همه بندم  رها از چون و از چندم  
       
 

مرا جز سایۀ عشق و وفا بر سر مبادا 

چو من نازك دلی در عاشقی دیگر مبادا      

تهی از بادۀ شوقم دمی ساغر مبادا

گل نشكفته ای چون قلب من پرپر مبادا

 
      (معینی کرمانشاھی)
       
دکلمه: آذر پژوهش    
 

سحر بر شاخسار بوستانی   

برآور هرچه اندر سینه داری   

چه خوش می گفت مرغ نغمه خوانی

سرودی ناله ای آهی فغانی

 
      اقبال لاهوری (غزل)
       
       
آواز: قوامی     
 

چهر حق را جلوه اندر كعبه و میخانه نیست 

یاوه پویی تا به كی از بهر راحت در جهان 

درد اگر داری برو گام از پی مردان بزن   

گر بود جز در دلی آشفته و دیوانه نیست

راحتی گر هست جز در ساحت میخانه نیست

توشه این ره به جز یك همت مردانه نیست

 
      میرزا حبیب خراسانی (غزل)
       
دکلمه: آذر پژوهش    
 

 شنیدم در عدم پروانه می گفت                          

پریشان كن سحر خاكسترم را                            

دمی از زندگی تاب و تبم بخش

ولیكن سوز و ساز یك شبم بخش

 
      (اقبال لاهوری) (غزل)
       
ترانه: پروین    
 

خدایا سینۀ عشق آفرین را از من دیوانه مستان          

چو من نازك دلی در عاشقی دیگر مبادا   

خدایا از دل آشفته ام این حالت مستانه مستان

گل نشكفته ای چون قلب من پرپر مبادا

 
       
  مكن منعم مده پندم كه آزاد از همه بندم   رها از چون و از چندم  
       
 

مرا جز سایۀ عشق و وفا بر سر مبادا 

خوشا عشق و خوشا در عالم دل پا نهادن         

تهی از بادۀ شوقم دمی ساغر مبادا

دو دست رد به روی سینۀ دنیا نهادن

 
      (معینی کرمانشاھی)
       
 

مكن منعم مده پندم

كه آزاد از همه بندم 

رها از چون و از چندم

 
 

 

 

 
 

مرا جز سایۀ عشق و وفا بر سر مبادا 

چو من نازك دلی در عاشقی دیگر مبادا  

تهی از بادۀ شوقم دمی ساغر مبادا

گل نشكفته ای چون قلب من پرپر مبادا

 
      (معینی کرمانشاھی)
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       


Back to programme page