گلهای رنگارنگ ۳۱۲

در دلبری از بس كه غوغا كردی              

ما را ز عشق خود چو شیدا كردی             

بردی چو با افسونگری از ما دل               

بیچاره دل آواره دل تنها دل                    

ما را چو دیدی از ما بریدی                    

هر جا كه رفتی فتنه بر پا كردی

هر وعده را امروز و فردا كردی

گفتی كه بیزارم از این رسوا دل

دل را تو آخر مست و شیدا كردی

بردی ز خاطر آنچه با جان و دل ما كردی

گر تو مرا از خود جدا می خوانی             

گر خود زبان بی زبانان دانی                  

من خوانده ام اسرار شیدایی را                 

گر دیده ام آیات زیبایی را                      

ما هر دو مستیم سودا پرستیم                   

كی رسم و راه عاشقی می دانی

در چشم من راز مرا می خوانی

رمز وفا را ز دل آرایی را

چشم دل ما را تو بینا كردی

تو این دل آشفته را سر مست و سودا كردی

چه خوش است بوی عشق از نفس نیازمندان

اگر از كمند عشقت بروم كجا گریزم   

دل از انتظار خونین دهن از امید خندان

كه خلاص بی تو بند است و حیات بی تو زندان

مگذار كه دور از رخت ای یار بمیرم                     

مردن به قفس بهتر از آن است كه در باغ                 

هر مشكلی آسان شود از مستی و ترسم                    

گفتی به تو گر بگذرم از شوق بمیری                     

بر سر ز هما سایه ام افتاد "صباحی"                      

یك ره بگذر بر من و بگذارد بمیرم

از طعنۀ مرغان گرفتار بمیرم

خالی شودم ساغر و هوشیار بمیرم

قربان سرت بگذر و بگذار بمیرم

باشد كه در آن سایۀ دیوار بمیرم

گر تو مرا از خود جدا می خوانی                         

گر خود زبان بی زبانان دانی                              

كی رسم و راه عاشقی می دانی

در چشم من راز مرا می خوانی

بردی چو با افسونگری از ما دل               

بیچاره دل آواره دل تنها دل                    

ما را چو دیدی از ما بریدی                    

گفتی كه بی زارم از این رسوا دل

دل را تو آخر مست و شیدا كردی

بردی ز خاطر آنچه با جان و دل ما كردی

تا كی ای آتش سودا به سرم برخیزی                      

تا كی ای چشمه سیماب كه در چشم منی                  

یك زمان دیده من ره به سوی خواب برد                  

ای دل از بهر چه خونابه شدی در بر من                  

تا كی ای نالۀ زار از جگرم برخیزی

از غم دوست بروی چو زرم برخیزی

ای خیال ار شبی از رهگذرم برخیزی

زود باشد كه تو نیز از نظرم برخیزی

نالم همه دم كه هم دمی نیست مرا                         

گویم غم خویش با كه غیر از دل خویش                   

غیر غم بی كسی غمی نیست مرا

چون جز دل خویش محرمی نیست مرا

كی گفتمت یاری چو من پیدا كن               

گر عاشقی با درد و غم سودا كن              

عاشق كجا از قصه پروا دارد                 

از غم اگر خون شد دلت جا دارد              

گویی به زاری دردی كه داری                

خود را ز شور عاشقی رسوا كن

كمتر شكایت از دل شیدا كن

اندیشه امروز و فردا دارد

این فتنه را در دل تو برپا كردی

یك شب ندیدمت كه با دردت مدارا كردی