گلهای رنگارنگ ۳۰۲

باد بهار آمد و آورد بوی تو   

چون غنچه ای كه باز شود در سپیده دم  

شد تازه باز در دل من آرزوی تو

گردد شكفته این دل خونین به روی تو

ای كاش دلت خالی از این سوز نگردد

تابندگی از آتش دل جو و گر نه       

امشب كه در آغوش منی روز نگردد

هر سوخته ای شمع شب افروز نگردد

زان روز كه دل به عشق تو باخته ام  

تا فاش نسازد نگهم راز مرا     

پنهان ز تو با درد و غمت ساخته ام

از اشک بر او پرده ای انداخته ام

آن زلف كه تیره همچو آهش كردی      

می دانستی كه رشتۀ بخت من است 

ابر سیهی به روی ماهش كردی

بیهوده نبود اگر سیاهش كردی

به وقت نیمه شب از باد مشك بوی بهار                   

بهار آمد و دانم كه چون بهار آید                           

اگر چه هست به هر موسمی مرا غم عشق               

به موسم گل اگر یار من كند یاری                         

زمین چو دیدۀ رومی پر از نگار شود

دهان غنچه پر از نافۀ تتار شود

اگر یكیست غم عاشقی هزار شود

ولی فزون غم عشقم به نو بهار شود

به باده كوشد و با یار خویش یار شود

او را به رنگ و بوی نكویم نظیر نیست                    

روی نكو به طینت صافی نمی رسد                       

گلبن نظیر اوست ولی دلپذیر نیست

گل را صفای شبنم روشن ضمیر نیست

مه نو بر گردون جلوه كنان پیدا شد                        

مه من بی رویت از غم مشكین مویت                     

مه روشن ما هستی تو نور خدا هستی تو                  

از بر ما بگذشتی فتنۀ دل ها گشتی                        

گرم نظربازی ها شد

دیدۀ من چون دریا شد

هستی و دور از رویت سینۀ ما طوفان ها شد

عاشق مسكین تنها شد

در پیش بی دردان چرا فریاد بی حاصل كنم               

از گل شنیدم بوی او مستانه رفتم سوی او                  

گر شكوه ای دارم ز دل با یار صاحبدل كنم

تا چون غبار كوی او در كوی جان منزل كنم

تو نو بهار منی كه شكفتم از بوی ات                      

سرور و شور و شادی منی صبح امیدی                   

تو غم گسار منی كه نخندم بی روی ات

مرا عمر جاویدی مرا عمر جاویدی