گلهای رنگارنگ ۲۹۱

ای دل  و جان  عاشقان  شیفتۀ   لقای   تو                  

مرهم  جان   خستگان لعل  حیات بخش  تو          

در سر زلف و خال تو رفت دل همه جهان          

دست  تهی  به در گهت  آمده ام   امید           

جام جهان نمای من روی طرب فزای توست      

سرمۀ چشم خسروان خاك در سرای تو

دام  دل  شكستگان طره دلربای تو

كیست كه نیست در جهان عاشق و مبتلای تو

لطف  كن ار چه  نیستم  در خور مرحبای تو

گر چه حقیقت من است جام جهان نمای تو

چشم بی سرمه سیاهش نگرید

روی ناشسته  چو ماهش نگرید

گفتم كه غم خوارم شوی در روز جدایی              

شمع شب تارم شوی ترسم كه نیایی

نه دلم بردی تو نه غمم خوردی تو            

دلم آزردی صنما به خدا

نا دیدن رویت می كشدم              

آن سنبلِ مویت می كشدم              

وین لالۀ روی ات می كشدم

جام جهان نمای من روی طرب فزای توست              

نیست عجب اگر شود زنده"عراقی"از لبت                

گر هرچه حقیقت من است جام جهان نمای تو

كه  آب  حیات   می چكد از لب  جان فزای  تو

ماییم و دلی پر خون از جور پری رویی 

گلزار امیدم سوخت از برق سیه چشمی   

صبری كه مرا حاصل از گوشه نشینی شد 

هردم  كه  خزان  خواهد  تاراج كند عمرم

بسیار  جفا  كردم  بر خویش و  خطا كردم   

تنها به چمن خیزید یاران كه "عماد" امسال 

دیوانۀ   زنجیری    آشفتۀ      گیسویی

در دشت جنونم برد خال و خط آهویی

بر باد  بداد   آن  مه  با  گوشۀ ابرویی

آن  شاخ  گلِ رعنا  مستم  كند از بویی

دانستم و دل بستم بر همچو تو بد خویی

شد  سایۀ   دیواری شد  خاك  سر كویی

دل سوختگان را خبر از عشق تو نیست        

در  هر  دو   جهان  نیك نظر  كرد   دلم                 

مشتاق هوا را اثر از عشق تو نیست

زان هیچ مقام برتر از عشق تو نیست

چشم بی سرمه سیاهش نگرید                                               

روی ناشسته چو ماهش نگرید

گفتم كه غم خوارم شوی در روز جدایی              

شمع شب تارم شوی ترسم كه نیایی

نه دلم بردی تو نه غمم خوردی تو                                                 

دلم آزردی صنما به خدا

نادیدن رویت می كشدم              

آن سنبل مویت می كشدم                   

وین لالۀ رویت می كشدم