گلهای رنگارنگ ۲۲۲

روشنک (گوینده)

در كوی خرابات كسی را كه نیاز است      

هشیاری و مستیش همه عین نماز است

آنجا نپذیرند صلاح و ورع امروز          

آنچ از تو پذیرند در آن كوی نیاز است

اسرار خرابات به جز مست نداند        

هشیار چه داند كه در این كوی چه راز است

تا مستی رندان خرابات بدیدم              

دیدم به حقیقت كه جز این كار مجاز است

خواهی كه درون حرم عشق خرامی

در میكده بنشین كه ره كعبه دراز است

از میكده ها ناله جانسوز بر آمد           

در زمزمه عشق ندانم كه چه ساز است

چون بر در میخانه مرا بار ندادند           

رفتم به در صومعه دیدم كه فراز است

آواز ز میخانه بر آمد كه عراقی              

در باز تو خود را كه در میكده باز است

فخرالدین عراقی (غزل)

بنان(آواز)

چشم مستت چه كند با من بیمار امشب             

این دل تنگ من و این تن تب دار امشب

آخر ای اشک دل سوخته ام را مددی 

كه به جز ناله مرا نیست پرستار امشب

بیش از این مرغ سحر خون به دل ریش مكن    

كه به كنج قفسم چون تو گرفتار امشب

سیل اشکم همه دفترچه ایام بشست    

نرود نقش تو از پرده پندار امشب

بودم امید چو آیی به سرم سایه مهر                

آفتابی شود از سایه پدیدار امشب

بسته شد هر در امید به هر جا كه زدیم  

چاره جویی كنم از خانه خمار امشب

محتسب خوشدل از آن است كه یكباره زدند

کوس رسوایی ما بر سر بازار امشب

رهی معیری

بنان (ترانه)

ندانمت به كه مانی كه آفت دل و جانی     

كمان ابرویی سیه مژگانی

نكوتر از مه روشن گل رویت            

سیه تر از شب عاشق سر مویت

بهشتی بهاری دریغا ستمگر یاری          

ندانی باری ره دلداری

گل و سرو و سوسن تویی تو             

بلای جان من تویی تو

گمان كردم كه درمان دل زارم تو باشی       

ندانستم كه معشوق دل آزارم تو باشی

چو آگاهی ای ماه من از آه من            

سوی عاشق نظر كن

چو دادم جان بی روی تو در كوی تو       

بر خاك من گذر كن

بهار من گر چه همچون ماهی              

بر نكویان شاهی  دل سیاهی

تو را ای مه همچو خاك راهم               

مهرت از جان خواهم تا چه خواهی

سپردم دل به گیسویت                      

ای گل مستم به بویت

حسنعلی رفیعا

روشنک (گوینده)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.