گلهای رنگارنگ ۱۹۳

روشنک (گوینده)

ماهرویا در جهان آوازۀ آواز توست

ارهای عاشقان ناساخته از ساز توست

هر كجا نظمی است شیرین، قصه های عشق توست

هر كجا نثری است زیبا  ،نام های ناز توست

معینی کرمانشاهی (غزل)

قومی  طلبند  لذت  هستی را

یك  قوم  دگر غم  تهیدستی  را

من پیشه خود ساختم از هرچه كه هست

با دست تهی عاشقی و مستی را

تا جهان باشد نخواهم در جهان هجران عشق

عاشقم بر عشق و هرگز نشكنم پیمان عشق

تا حدیث عاشقی و عشق باشد در جهان

  نام من بادا نوشته بر سر دیوان عشق

رباعی (حکیم سنایی)

مرضیه (ترانه)

حیرانم حیرانم  ز دستِ دل سرگردانم

گریانم  گریانم گواهِ من این دامانم

دل دیوانه ی من شده بیگانه ی من 

شده كاشانۀ من پُر ز افسانه من                                       

افسون ها كرده ام كه رامم گردد

وای از من كی جهان به كامم گردد

بازی كه آسمان پیما شد

فارغ ز بیم طوفان ها شد

دل اگر دلِ من باشد جانا

نكند ز غم هجران پروا

گُل بی رونق هرگز نهراسد ز خزان

ز بلا كِی بگریزد دلِ سودازدگان

هر كس عاشق شد غم مرا می داند

رنج این ره را شكسته پا می داند

ای كه در جهان جز حكایتِ بیش و كم نداری 

با تو چون كنم راز دل بیان، چون كه غم نداری

هر كس عاشق شد غم مرا می داند

رنج این ره را شكسته پا می داند

دل دیوانه من شده بیگانۀ من

شده كاشانۀ من پر ز افسانۀ من                                             

افسون ها كرده ام كه رامم گردد

وای از من كی جهان  به كامم گردد

معینی کرمانشاهی 

خوش بود در حسرت چشم سیاهی سوختن

 بی گنه در آتش عشق و گناهی سوختن

حاصلِ هستی به راه عشق و مستی باختن

 خَرمَن جان و تن از برق نگاهی سوختن

سوختم در بی قراری ها عِتابی  پرسشی

چون پسندی در پناهت  ،بی پناهی سوختن

چیست دانی حال ما  با حادثاتِ زندگی

 ساختن گاهی به امیدی و گاهی سوختن                                      

زندگی بی لذتِ غم ، بشنو از من هیچ نیست

  لذتی خواهی اگر باید به راهی سوختن

نیست ساسان عالمی خوشتر ز سوز عاشقی

بعد از این ما و دلی در سوزِ آهی سوختن

اصغر ساسان (غزل)

روشنک (گوینده)

عاشقی چیست بگو بی دل و درمان بودن

همچو شمع از شرر عشق گدازان بودن

دُردی درد كشیدن ز كف ساقی عشق

روز و شب بی خود و بی خواب در افغان بودن

به جز از عشق همه چیز فنا دانستن

با غم عشق همیشه خوش و شادان بودن

عشق دردی است كه هم درد بود داروی او

 با  چنین  درد  نشاید  پی  درمان  بودن

حیف باشد كه شود قانع  دربان کسی

آن  كسی  را كه بود  قدرت سلطان بود

غزل(مولانا)

مرضیه (ترانه)

حیرانم حیرانم  ز دستِ دل سرگردانم

گریانم  گریانم گواهِ من این دامانم

دل دیوانه ی من شده بیگانه ی من 

شده كاشانۀ من پُر ز افسانه من                                      

افسون ها كرده ام كه رامم گردد

وای از من كی جهان به كامم گردد

بازی كه آسمان پیما شد

فارغ ز بیم طوفان ها شد

دل اگر دلِ من باشد جانا

نكند ز غم هجران پروا

گُل بی رونق هرگز نهراسد ز خزان

ز بلا كِی بگریزد دلِ سودازدگان

هر كس عاشق شد غم مرا می داند

رنج این ره را شكسته پا می داند

ای كه در جهان جز حكایتِ بیش و كم نداری 

با تو چون كنم راز دل بیان، چون كه غم نداری

هر كس عاشق شد غم مرا می داند

رنج این ره را شكسته پا می داند

دل دیوانه من شده بیگانۀ من

شده كاشانۀ من پر ز افسانۀ من                                             

افسون ها كرده ام كه رامم گردد

وای از من كی جهان  به كامم گردد

روشنک (گوینده)

تا منزل آدمی سرای  دنیاست

كارش همه جرم و كار حق لطف و عطاست

خوش باش كه آن سرا چنین خواهد بود

سالی كه نكوست از بهارش پیداست

شیخ بهایی (رباعی)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.