گلهای رنگارنگ ۱۷۷

روشنک (گوینده)

خوش آمدی بنشین و مرو چو عمر دَمی     

كه بی تو عمر   نیارزد   به نیمه ی درمی

چو یار دور شود شادی از جهان دور است                 

چو دوست دست دهد در زمانه نیست غمی

وحید دستگردی (غزل)

خوش آنكه حلقه های سر زلف واكنی  

دیوانگان سلسله ات را رها كنی

كار جنون ما به تماشا  كشیده است    

یعنی تو هم بیا كه تماشای ما كنی

دانی كه چیست حاصل انجام عاشقی           

جانانه را ببینی و جان را فدا كنی

تا كی به انتظار قیامت توان نشست        

برخیز تا هزار  قیامت  به  پا كنی

فروغی بسطامی (غزل)

مرضیه (ترانه)

با این همه سوداگر دنیا چه كنم          

با مردم دنیایی رسوا چه كنم

از این همه سجاده كِش زهد و ریا               

من گر نكنم دوری و پروا چه كنم

به قصد جانم برخیزد         

كه بی سبب خونم ریزد

نه از فغانم پرهیزد                           

به یك تنِ  من نگر

به صد ره چه نقش و افسون انگیزد

چو بخت بیدارم باشد 

روان هشیارم باشد

عَدو گرفتارم باشد                                      

فتاده از پا نشسته رسوا                  

شكسته و خوارم باشد

گر شود كه در پرواز آیم 

بدین قفس كی باز آیم

با فرشتگان دمساز آیم                        

چو زهره در آواز آیم

به آسمان ها اگر نَهم پا به شور و غوغا                      

ستاره ام ساغر گیرد ، مه منیرم برگیرد

سرود و صوتم درگیرد     

به قصد جانم برخیزد 

كه بی سبب خونم ریزد

نه از فغانم پرهیزد                            

به یك تنِ من نگر به صد ره

چه نقش و افسون انگیزد

منیره طه

روشنک (گوینده)

تا كی به انتظار قیامت توان نشست    

برخیز تا هزار قیامت به پا كنی

فروغی بسطامی (غزل)

مرضیه (اواز)

امشب به راستی شبِ ما  روز روشن است                

عید وصال دوست علی رغم دشمن است

دور از تو در جهان فَراخم  مَجال  نیست  

دنیا به چشم تنگ دلان چشمِ سوزن است

ای پادشاه  سایه ز درویش وا مگیر  

ناچار خوشه چین بود آنجا كه خرمن است

سعدی (غزل)

روشنک (گوینده)

چو صبا بَرَت گذر آورد زبلاكشان خبر آورد

رخ زرد و چشم تر آورد چه شود كه كنی توعنایتی

طاهره قرة العین

مرضیه (ترانه)

چه می شد رها بودم از همه قیدی تا نباشد نامی  

چه می شد به كام من این جهان می شد تا بگیرم كامی

فلك گر به چهر من داغ حسرت را نمی زد چه می شد

قضا گر به نام من فال محنت را نمی زد چه می شد

ز بخت من چه می پرسی ز حال من چه می خواهی

تو  سوز  جانم  چه می دانی ،  چه می دانی

ز دنیا غم نصیبم شد جدا از من حبیبم شد

غم  هجرانم   چه می دانی چه می دانی

به هر كس دل بستم  بلای جانم شد

به هر سو رو كردم ز كف ایمانم شد

به جامم اگر خون نمی شد چه می شد، چه می شد

معینی کرمانشاهی

روشنک (گوینده)

باز گیسوی تو در دست صبا می بینم

با كه گویم كه ز دست تو چه ها می بینم

پای  از دایرۀ  دُرد كشان می نكشم

سِرّش این است در این حلقه صفا می بینم

شیخ الرئیس قاجار

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.