گلهای رنگارنگ ۱۷۱

مرد ناشناس

(گوینده)

بر تو باد از ما درود ای ساحل رود اَرَس 

كز نسیمت آسمان را عطر افشان شد نَفَس

سوی تو صدها سلام ای شهر تبریز عزیز

مُنكِر عشق شرر بارت به میهن نیست كس

نوبهار از خاك تو گل های خونین بر دمد

لاله های آتشین روید به جای خار و خس

چشم بد دور از تو باد ای آتشین خاك سهند

فتنه مهجور از تو باد ای وادی آب ارس

روشنک (گوینده)

بیا تا گل بر افشانیم و می در ساغر اندازیم

فلك را سقف بشكافیم و طرحی نو در اندازیم

اگر غم لشكر انگیزد كه خونِ عاشقان ریزد 

من و ساقی به هم سازیم و بنیادش بر اندازیم

چو در دست است رودی خوش بگو مطرب سرودی خوش

كه دست افشان غزل خوانیم و پاكوبان سر اندازیم

حافظ(غزل)

گر رود دیده و عقل و خِرَد و جان تو مرو

كه مرا دیدن تو بهتر از ایشان تو مرو

آفتاب و فلك اندر كَنَف سایۀ توست 

گر رود این فَلك و اختر تابان تو مرو

ای كه دُرّ سخنت صاف تر از طبع لطیف 

گر رود صَفوَت این طبع سخندان تو مرو

با تو هر جزء جهان باغچه و بستان است  

در خزان گر برود رونق بستان تو مرو

لیك تو آب حیاتی همه خَلقان ماهی  

از كمال و كرم و رحمت و احسان تو مرو

هست طومار دل من به درازای ابد

بر نوشته  ز سرش تا سوی پایان   ،تو مرو

مولانا

بنان (اواز)

یاد آن شب كه صبا بر سر ما گل می ریخت     

بر سر ما ز در و بام و هوا گل می ریخت

سر به دامان مَنَت بود و ز شاخِ گل سرخ        

بر رخ چون گلت آهسته صبا گل می ریخت

خاطرت هست كه آن شب همه شب تا دم صبح  

گل جدا، شاخه جدا، باد جدا گل می ریخت

زلف تو غَرقِه به گل بود و هر آن گاه كه من    

می زدم دست بدان زلفِ دو تا گل می ریخت

روشنک (گوینده)

گیتی آن شب اگر از شادی ما شاد نبود 

راستی تا سحر از شاخ چرا گل می ریخت

بنان(ترنه)

آرزوی ما تویی تو

قبلۀ دل ها تویی تو

جان بی تو آرامی ندارد

كآرام جانِ ما تویی تو

عاشقم ای مه به رویت

سرخوشم ای گل به بویت

مجنون تر از مجنون منم من

زیباتر از لیلا تویی تو

مِی  ده  به یارانِ كهن ای ماه من 

مِی  ده  كه عمر دشمنان طی شد 

دور نشاط و نوبت  مِی  شد

شب سحر شد

مهر از افق جلوه گر شد                          

آه دلِ درویشان

سوزنده چون آذر شد

مطرب ز شهناز شوری عیان كن

آهنگ آذربایجان كن    

بر خاكِ تبریز اشکی فرو ریز

از فتنه گردون فغان كن

وز دیده سیل خون روان كن

برگو كه عشقت آذر به جان ها زد 

وین شعله آتش بر خانمان ها  زد

ای قبلۀ آزادگان

ای خاك آذربادگان                                       

فرخنده باد ایام تو كز نامِ تو                                    

آشفته خاطر دشمنِ دون شد        

مِی در گلوی مدعی خون شد

رهی معیری

روشنک (گوینده)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.