برگ سبز ۱۰۶

      
گوینده: روشنک        
 

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

  
      منسوب به عطار (قصیده)
       
       
دکلمه: روشنک      
 

یار برداشت ز رُخ پرده برای دلِ من 

نتوان گفت زمین است و سما خلوتِ دوست

دلِ من دلِ من بارگه سلطنتِ فقر و فناست

دلِ من كشتی نوح است به دریای وجود 

نرسیدند به سر منزلِ مقصود صفا  

بُرد از من دل و بنشست به جای دلِ من

خلوتِ سلطنتِ اوست سرای دلِ من

آسمان است و زمین است گدای دلِ من

ناخدای دلِ كشتی است خدای دلِ من

مگر آن قوم كه رفتند به پای دلِ من

  
      صفای اصفهانی (غزل)
       
آواز: محمودی خوانساری      
 

ما در ره عشق تو اسیران بلاییم 

بر ما نظری كن كه در این شهر غریبیم 

كس نیست چنین عاشق و بیچاره كه ماییم

بر ما كرمی كن كه در این مُلك گداییم

  
      محمودی خوانساری (تصنیف)
       
       
 

ما در ره عشق تو اسیران بلاییم

برما برما برما نظری كن كه در این شهر اسیریم   

كس نیست چنین عاشق و بیچاره كه ماییم

برما برما بر ما كرمی كن كه در این مُلك گداییم

  
       
       
آواز: محمودی خوانساری    
  ما را به تو سرّی است كه كس مَحرَم آن نیست  گر سر برود سرّ تو با كس نگشاییم  
       
       
آواز: محمودی خوانساری      
  ترسیدن ما چون كه هم از بیم بلا بود  اكنون ز چه ترسیم كه در عین بلاییم  
      مولانا (غزل)
       
دکلمه: روشنک      
  زیبد كه ز درگاهت نومید نگردد باز     آن‌ كس كه به امیدی بر خاك درت افتد  
      عراقی (غزل)
       
       
       
       
       
  این هم برگ سبزی بود تحفهٔ درویش، علی نگه‌ دار شما.  

Back to programme page