گلهای رنگارنگ ۱۰۶

روشنک (گوینده)

گرچه ز تو هر روزم صد فتنه دگر خيزد

در عشق تو هر ساعت دل شيفته تر خيزد

تا در تو نظر كردم رسوای جهان گشتم

آری همه رسوایی اول ز نظر خيزد

عطار (غزل)

ما در ره عشق تو اسيران بلاییم

كس نيست چنين عاشق بیچاره كه مایيم

بر ما نظری كن كه درين ملك غريبيم

بر ما کرمی كن كه در اين شهر گدایيم

زهدی نه كه در كنج مناجات نشينيم

وجدی نه كه بر گرد خرابات برآیيم

حلاج وشانيم كه از دار نترسيم

مجنون صفتانيم كه در عشق خدایيم

ما را به تو سری است كه كس محرم آن نيست

گر سر برود سر تو با كس نگشایيم

ما را نه غم دوزخ و نه حرص بهشت است

بردار ز رُخ پرده كه مشتاق لقایيم

مولانا (غزل)

بنان (آواز)

دوش آن پری كه رخنه به دلها نمود و رفت

آمد به ناز و بوسه ای از من ربود و رفت

سرمست از می آمد و سرخوش نشست و رفت   

يك لحظه همچو مستی آن باده بود و رفت

يك جرعه داد و ساخت مرا تشنه كام تر

دردی به دردهای درونم فزود و رفت

ماه تمام بود و وليكن چو ماه نو

آمد دمی و گوشه ابرو نمود و رفت

روشنک  (گوینده)

ماه تمام بود و وليكن چو ماه نو

آمد دمی و گوشه ابرو نمود و رفت

بنان (آواز)

من منتظر كه از پی آن بوسه چون كند

لب را به گفت و گوی دگر ناگشود و رفت

از داستان عشق و وفا بين ما نماند

آهنگ بوسه بود كه دستان سرود و رفت

علی اشتری (غزل)

ز تو سرمست و خمارم خبر از خويش ندارم

سر  خود  نيز  ندانم  كه  تقاضای  تو دارم

دل من روشن و مقبل ز تو شد با تو بگويم

كه در اين  آیينۀ   دل  رُخ  زیبای  تو دارم

مكن ای دوست ملامت بنگر روز قيامت

همه موجم همه جوشم سر دريای تو دارم

بر دربان تو آيم ندهد بار و براند

خبرش نيست كه پنهان كه تماشای تو دارم

هله زين پس نخروشم نكنم فتنه نجوشم

به دلم حکم كه دارد دل گويای تو دارم

روشنک (گوینده)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.