برگ سبز ۱۰۴

این تماشا چو بنگری گویی  

لیس فی الدار غیره دیار

مرا از محفل وصلت جدا كردی چه بد كردی    

نكو پنداشتی ما را ز كوی خویشتن راندی

رقیب دیوسیرت را به بزم خویش جا دادی 

به غفلت نازنین مرغ دل سرگشتهٔ ما را 

شد ایامی كنار یاد از مستوره بی‌دل   

به محنت‌های هجرم مبتلا كردی چه بد كردی      

به قول مدعی با ما جفا كردی چه بد كردی

به یار پاك طینت ظلم‌ها كردی چه بد كردی

رها از بام آن زلف دو تا كردی چه بد كردی

خدا را بی‌سبب ترك وفا كردی چه بد كردی

باز آ و در آیینهٔ جان جلوه‌گری كن   

این تیره شب حسرت و نومیدی ما را  

ای ماه فلك این ره بی‌فایده بگذار  

ما را زغم هستی بیهوده بری كن

از تابش خورشید رُخ خود سپری كن

رو غافلهٔ ماه مرا راهبری كن

تا نهد خورشید سر در پای تو 

همچو مه شاید كه سرگردان شود 

می‌كشد از نرگس هر ماهرو 

در چمن از قامت هر سر به ناز 

عشق تو صحرای بی‌پایان ماست

می‌رهیدم از خود و هر دو جهان    

داشتم پروای تو اكنون نما 

بر زمین افتاد و از بالای تو

همچو مه شاید كه سرگردان شود

عاشقان را نرگس شهلای تو

می‌نماید قامت رعنای تو

ما همه گم گشتهٔ صحرای تو

گر نبودی پردهٔ اسمای تو

این دمم از عشق ناپروای تو

می‌رهیدم از خود و هر دو جهان

داشتم پروای تو اكنون نما  

گر نبودی پردهٔ اسمای تو

این دمم از عشق ناپروای تو