گلهای تازه ۱۸۵

تصنیف: شجریان

مژده ای دل که دگر باد صبا باز آمد

هُدهُدِ خوش خبر از طرفِ سَبا باز آمد

برکش ای مرغِ سحر نغمۀ داوودی باز

که سلیمانِ گُل از باد هوا باز آمد

لاله بوی مَی نوشین بشنید از دَمِ صبح

داغ دل بود و به اُمّید دوا باز آمد

لاله بوی مَی نوشین بشنید از دَمِ صبح

داغ دل بود و به اُمّید دوا باز آمد

گرچه حافظ درِ رنجش زد و پیمان بشکست

لطفِ او بین که به صلح از در ما باز آمد

حافظ (غزل)

گوینده: فخری نیکزاد

روزِ هجران و شبِ فُرقت یار آخِر شد

زدم این فال و گذشت اختر و کار آخِر شد

آن همه ناز و تنعّم که خزان می‌فرمود

عاقبت در قدمِ بادِ بهار آخِر شد

آن پریشانی شب‌های دراز و غم دل

همه در سایۀ گیسوی نگار آخِر شد

شُکر ایزد که به اقبالِ کُله گوشۀ گُل

نَخوَتِ بادِ دَی و شوکتِ خار آخِر شد

باورم نیست ز بدعهدی اَیّام هنوز

قصۀ غُصّه که در صحبت یار آخِر شد

ساقیا لُطف نمودی قَدَحَت پُر مَی باد

که به تدبیر تو تشویشِ خُمار آخِر شد

حافظ (غزل)

آواز: شجریان

روزِ هجران و شبِ فُرقتِ یار آخِر شد

زدم این فال و گذشت اختر و کار آخِر شد

آن همه ناز و تنعّم که خزان می‌فرمود

عاقبت در قدمِ بادِ بهار آخر شد آخِر شد

آن پریشانی شب‌های دراز و غم دل

همه در سایۀ گیسوی نگار آخِر شد

شُکر ایزد که به اقبالِ کُله گوشۀ گُل

نخوَتِ بادِ دَی و شوکتِ خار آخِر شد

حافظ (غزل)

گوینده: فخری نیکزاد

بعد از این نور به آفاق دهیم از دلِ خویش

که به خورشید رسیدیم و غُبار آخِر شد

صبح اُمّید که شد مُعتَکِفِ پردۀ غیب

گو برون آی که کارِ شب تار آخِر شد

در شُمار ارچه نیاورد کسی حافظ را

شُکر کان محنتِ بیرون ز شُمار آخِر شد

حافظ (غزل)