نظام دستغیب شیرازی

نظام دستغیب شیرازی، میرنظام‌الدین، فرزند میرامین‌الدین حسین (وف ۱۲۰۹ ق) خطاط و شاعری که متخلص به «نظام» و از سادات شیراز و مشهور به «نظام دستغیب» بود. وی در آغاز جوانی با دانش‌های زمان آشنا شد و در خط نستعلیق و علم موسیقی مهارت یافت. او در زمینۀ شاعری از شاگردان امیرمحمد مؤمن عزّی فیروزآبادی بود و در اثر تربیت استاد، در شعر مهارت یافت و در جوانی به شهرتی قابل توجه رسید. وی با نصرآبادی (تو ۱۰۸۳ ق) معاصر بود. نظام در شیراز درگذشت و مزارش در حافظیه قرار دارد. برخی از تذکره‌نویسان، وفاتش را در سن جوانی و در زمان شاه عباس دوم (۱۰۵۲- ۱۰۷۷ ق) نوشته‌اند. بعضی از تذکره‌ها معتقدند که نظام‌الدین به هندوستان سفر کرده و تاریخ وفات وی را در ۱۰۳۹ ق ذکر کرده‌اند. از آثارش می‌توان دیوان شعر، شامل ساقی‌نامه، غزل، قصیده، ترجیعات و ترکیبات در حدود ۳۰۰۰ یا ۴۰۰۰ بیت که شخصی به نام حیّان مالی جمع‌آوری کرده و مقدمه‌ای بر آن نوشته را نام برد.

اثرآفرینان (۶/ ۵۰).