فصیح‌الزمان شیرازی

رضوانی فسایی، سیّدمحمد، فرزند سیّدابوالقاسم (۱۲۴۰ یا ۱۲۵۵- ۱۳۲۴ ق) ادیب، واعظ و شاعر، ملقب به «فصیح‌الّزمان» و «سلطا‌ن‌الواعظین» در فسا به دنیا آمد. در ۱۶ سالگی برای تحصیل علم به اصفهان رفت و مدت ۲ سال در آن شهر به کسب دانش پرداخت و از آنجا به قم رفت و در حدود ۱۰ سال در این شهر به تکمیل علوم عقلی و نقلی پرداخت. سرانجام به تهران آمد و در سلک وعاظ درآمد و چون مردی ادیب بود به دربار ناصرالدین‌شاه قاجار راه یافت و به «فصیح‌الزمان» ملقب شد. پس از قتل ناصرالدین‌شاه به تبریز رفت و با مظفرالدین‌شاه به تهران عزیمت کرد و لقب «سلطان‌الواعظین» گرفت. در تهران درگذشت و در ابن‌بابویه به خاک سپرده شد. اثر وی کلیات اشعار است که منتخبی از آن به نام گل‌های فصیح‌الزمان رضوانی به کوشش سیّدهادی حایری در شیراز به چاپ رسیده است.

سخنوران نامی معاصر ایران (۳/ ۱۵۵۱- ۱۵۵۶).